Al sinds ik kon lopen danste ik. Ik danste zoveel dat mijn moeder besloot mij als 3 jarige op ballet te doen. De ballet juf vond mij eigenlijk nog wat te jong, ze startte normaal gesproken vanaf 4 jaar. Dat vond ik geen reden en riep meteen dat ik heel goed kon dansen hoor! Ik mocht mee doen (in mijn onderbroek en hemd) en sinds toen, ben ik nooit meer gestopt met dansen. Dansen is altijd mijn passie geweest, maar ook mijn therapie. Als ik danste vergat ik alles om mij heen, alleen de muziek en de bewegingen deden er nog toe. Ik verdween in het alles en niets, een heerlijk gevoel! Maar dit verdween stukje bij beetje toen ik als professioneel danser en docent ging werken. Het werden moetjes, er kwamen strenge regels, de lijnen moesten perfect zijn, de sprongen hoog, je lichaam strak afgetraind, de danspassen gelijk met de anderen, mijn energie en aandacht naar mijn publiek of leerlingen. Mijn gevoel en het contact met mijn lichaam was weggestopt. Ik mocht en kon niet meer voelen, bewegen van binnenuit. Het was een act geworden en langzaam verdween mijn vurige passie voor dans naar een zwak waakvlammetje. Toen ik als danscoach werd opgeleid voelde ik ineens weer waar de passie zit, wat er echt speelt bij mij van binnen. Maar ook bij mijn coachees, iedere sessie ben ik weer verrast en enthousiast over de kracht van beweging van binnenuit. De antwoorden die je lichaam geeft en de wijsheid die er zit. Eigenlijk wist je het allang, je vergat alleen hoe er naar te luisteren.
Comments